अथ सप्तमोऽध्यायः ।

श्री भगवान् उवाच ।
यत् आत्थ मां महाभाग तत् चिकीर्षितं एव मे ।
ब्रह्मा भवः लोकपालाः स्वर्वासं मे अभिकांक्षिणः ॥ 1॥

मया निष्पादितं हि अत्र देवकार्यं अशेषतः ।
यदर्थं अवतीर्णः अहं अंशेन ब्रह्मणार्थितः ॥ 2॥

कुलं वै शापनिर्दग्धं नंक्ष्यति अन्योन्यविग्रहात् ।
समुद्रः सप्तमे अह्न्ह्येतां पुरीं च प्लावयिष्यति ॥ 3॥

यः हि एव अयं मया त्यक्तः लोकः अयं नष्टमंगलः ।
भविष्यति अचिरात् साधो कलिनाऽपि निराकृतः ॥ 4॥

न वस्तव्यं त्वया एव इह मया त्यक्ते महीतले ।
जनः अधर्मरुचिः भद्रः भविष्यति कलौ युगे ॥ 5॥

त्वं तु सर्वं परित्यज्य स्नेहं स्वजनबंधुषु ।
मयि आवेश्य मनः सम्यक् समदृक् विचरस्व गाम् ॥ 6॥

यत् इदं मनसा वाचा चक्षुर्भ्यां श्रवणादिभिः ।
नश्वरं गृह्यमाणं च विद्धि मायामनोमयम् ॥ 7॥

पुंसः अयुक्तस्य नानार्थः भ्रमः सः गुणदोषभाक् ।
कर्माकर्मविकर्म इति गुणदोषधियः भिदा ॥ 8॥

तस्मात् युक्तैंद्रियग्रामः युक्तचित्तः इदं जगत् ।
आत्मनि ईक्षस्व विततं आत्मानं मयि अधीश्वरे ॥ 9॥

ज्ञानविज्ञानसंयुक्तः आत्मभूतः शरीरिणाम् ।
आत्मानुभवतुष्टात्मा न अंतरायैः विहन्यसे ॥ 10॥

दोषबुद्ध्या उभयातीतः निषेधात् न निवर्तते ।
गुणबुद्ध्या च विहितं न करोति यथा अर्भकः ॥ 11॥

सर्वभूतसुहृत् शांतः ज्ञानविज्ञाननिश्चयः ।
पश्यन् मदात्मकं विश्वं न विपद्येत वै पुनः ॥ 12॥

श्री शुकः उवाच ।
इति आदिष्टः भगवता महाभागवतः नृप ।
उद्धवः प्रणिपत्य आह तत्त्वजिज्ञासुः अच्युतम् ॥ 13॥

उद्धवः उवाच ।
योगेश योगविन्न्यास योगात्म योगसंभव ।
निःश्रेयसाय मे प्रोक्तः त्यागः संन्यासलक्षणः ॥ 14॥

त्यागः अयं दुष्करः भूमन् कामानां विषयात्मभिः ।
सुतरां त्वयि सर्वात्मन् न अभक्तैः इति मे मतिः ॥ 15॥

सः अहं मम अहं इति मूढमतिः विगाढः
त्वत् मायया विरचित आत्मनि सानुबंधे ।
तत् तु अंजसा निगदितं भवता यथा अहम्
संसाधयामि भगवन् अनुशाधि भृत्यम् ॥ 16॥

सत्यस्य ते स्वदृशः आत्मनः आत्मनः अन्यम्
वक्तारं ईश विबुधेषु अपि न अनुचक्षे ।
सर्वे विमोहितधियः तव मायया इमे
ब्रह्मादयः तनुभृतः बहिः अर्थभावः ॥ 17॥

तस्मात् भवंतं अनवद्यं अनंतपारम्
सर्वज्ञं ईश्वरं अकुंठविकुंठधिष्णि अयम् ।
निर्विण्णधीः अहं उ ह वृजनाभितप्तः
नारायणं नरसखं शरणं प्रपद्ये ॥ 18॥

श्री भगवान् उवाच ।
प्रायेण मनुजा लोके लोकतत्त्वविचक्षणाः ।
समुद्धरंति हि आत्मानं आत्मना एव अशुभाशयात् ॥ 19॥

आत्मनः गुरुः आत्मा एव पुरुषस्य विशेषतः ।
यत् प्रत्यक्ष अनुमानाभ्यां श्रेयः असौ अनुविंदते ॥ 20॥

पुरुषत्वे च मां धीराः सांख्ययोगविशारदाः ।
आविस्तरां प्रपश्यंति सर्वशक्ति उपबृंहितम् ॥ 21॥

एकद्वित्रिचतुष्पादः बहुपादः तथा अपदः ।
बह्व्यः संति पुरः सृष्टाः तासां मे पौरुषी प्रिया ॥ 22॥

अत्र मां मार्गयंत्यद्धाः युक्ताः हेतुभिः ईश्वरम् ।
गृह्यमाणैः गुणैः लिंगैः अग्राह्यं अनुमानतः ॥ 23॥

अत्र अपि उदाहरंति इमं इतिहासं पुरातनम् ।
अवधूतस्य संवादं यदोः अमिततेजसः ॥ 24॥

(अथ अवधूतगीतम् ।)
अवधूतं द्विजं कंचित् चरंतं अकुतोभयम् ।
कविं निरीक्ष्य तरुणं यदुः पप्रच्छ धर्मवित् ॥ 25॥

यदुः उवाच ।
कुतः बुद्धिः इयं ब्रह्मन् अकर्तुः सुविशारदा ।
यां आसाद्य भवान् लोकं विद्वान् चरति बालवत् ॥ 26॥

प्रायः धर्मार्थकामेषु विवित्सायां च मानवाः ।
हेतुना एव समीहंते आयुषः यशसः श्रियः ॥ 27॥

त्वं तु कल्पः कविः दक्षः सुभगः अमृतभाषणः ।
न कर्ता नेहसे किंचित् जडौन्मत्तपिशाचवत् ॥ 28॥

जनेषु दह्यमानेषु कामलोभदवाग्निना ।
न तप्यसे अग्निना मुक्तः गंगांभस्थः इव द्विपः ॥ 29॥

त्वं हि नः पृच्छतां ब्रह्मन् आत्मनि आनंदकारणम् ।
ब्रूहि स्पर्शविहीनस्य भवतः केवल आत्मनः ॥ 30॥

श्री भगवान् उवाच ।
यदुना एवं महाभागः ब्रह्मण्येन सुमेधसा ।
पृष्टः सभाजितः प्राह प्रश्रय अवनतं द्विजः ॥ 31॥

ब्राह्मणः उवाच ।
संति मे गुरवः राजन् बहवः बुद्ध्या उपाश्रिताः ।
यतः बुद्धिं उपादाय मुक्तः अटामि इह तान् श्रुणु ॥ 32॥

पृथिवी वायुः आकाशं आपः अग्निः चंद्रमा रविः ।
कपोतः अजगरः सिंधुः पतंगः मधुकृद् गजः ॥ 33॥

मधुहा हरिणः मीनः पिंगला कुररः अर्भकः ।
कुमारी शरकृत् सर्पः ऊर्णनाभिः सुपेशकृत् ॥ 34॥

एते मे गुरवः राजन् चतुर्विंशतिः आश्रिताः ।
शिक्षा वृत्तिभिः एतेषां अन्वशिक्षं इह आत्मनः ॥ 35॥

यतः यत् अनुशिक्षामि यथा वा नाहुषात्मज ।
तत् तथा पुरुषव्याघ्र निबोध कथयामि ते ॥ 36॥

भूतैः आक्रमाणः अपि धीरः दैववशानुगैः ।
तत् विद्वान् न चलेत् मार्गात् अन्वशिक्षं क्षितेः व्रतम् ॥ 37॥

शश्वत् परार्थसर्वेहः परार्थ एकांतसंभवः ।
साधुः शिक्षेत भूभृत्तः नगशिष्यः परात्मताम् ॥

38॥

प्राणवृत्त्या एव संतुष्येत् मुनिः न एव इंद्रियप्रियैः ।
ज्ञानं यथा न नश्येत न अवकीर्येत वाङ्मनः ॥ 39॥

विषयेषु आविशन् योगी नानाधर्मेषु सर्वतः ।
गुणदोषव्यपेत आत्मा न विषज्जेत वायुवत् ॥ 40॥

पार्थिवेषु इह देहेषु प्रविष्टः तत् गुणाश्रयः ।
गुणैः न युज्यते योगी गंधैः वायुः इव आत्मदृक् ॥ 41॥

अंतः हितः च स्थिरजंगमेषु
ब्रह्म आत्मभावेन समन्वयेन ।
व्याप्त्य अवच्छेदं असंगं आत्मनः
मुनिः नभः त्वं विततस्य भावयेत् ॥ 42॥

तेजः अबन्नमयैः भावैः मेघ आद्यैः वायुना ईरितैः ।
न स्पृश्यते नभः तद्वत् कालसृष्टैः गुणैः पुमान् ॥

43॥

स्वच्छः प्रकृतितः स्निग्धः माधुर्यः तीर्थभूः नृणाम् ।
मुनिः पुनाति अपां मित्रं ईक्ष उपस्पर्शकीर्तनैः ॥ 44॥

तेजस्वी तपसा दीप्तः दुर्धर्षौदरभाजनः ।
सर्वभक्षः अपि युक्त आत्मा न आदत्ते मलं अग्निवत् ॥ 45॥

क्वचित् शन्नः क्वचित् स्पष्टः उपास्यः श्रेयः इच्छताम् ।
भुंक्ते सर्वत्र दातॄणां दहन् प्राक् उत्तर अशुभम् ॥

46॥

स्वमायया सृष्टं इदं सत् असत् लक्षणं विभुः ।
प्रविष्टः ईयते तत् तत् स्वरूपः अग्निः इव एधसि ॥ 47॥

विसर्गाद्याः श्मशानांताः भावाः देहस्य न आत्मनः ।
कलानां इव चंद्रस्य कालेन अव्यक्तवर्त्मना ॥ 48॥

कालेन हि ओघवेगेन भूतानां प्रभव अपि अयौ ।
नित्यौ अपि न दृश्येते आत्मनः अग्नेः यथा अर्चिषाम् ॥ 49॥

गुणैः गुणान् उपादत्ते यथाकालं विमुंचति ।
न तेषु युज्यते योगी गोभिः गाः इव गोपतिः ॥ 50॥

बुध्यते स्वेन भेदेन व्यक्तिस्थः इव तत् गतः ।
लक्ष्यते स्थूलमतिभिः आत्मा च अवस्थितः अर्कवत् ॥ 51॥

न अतिस्नेहः प्रसंगः वा कर्तव्यः क्व अपि केनचित् ।
कुर्वन् विंदेत संतापं कपोतः इव दीनधीः ॥ 52॥

कपोतः कश्चन अरण्ये कृतनीडः वनस्पतौ ।
कपोत्या भार्यया सार्धं उवास कतिचित् समाः ॥ 53॥

कपोतौ स्नेहगुणितहृदयौ गृहधर्मिणौ ।
दृष्टिं दृष्ट्यांगं अंगेन बुद्धिं बुद्ध्या बबंधतुः ॥

54॥

शय्यासनाटनस्थानवार्ताक्रीडाशनादिकम् ।
मिथुनीभूय विस्रब्धौ चेरतुः वनराजिषु ॥ 55॥

यं यं वांछति सा राजन् तर्पयंति अनुकंपिता ।
तं तं समनयत् कामं कृच्छ्रेण अपि अजितैंद्रियः ॥ 56॥

कपोती प्रथमं गर्भं गृह्णति कालः आगते ।
अंडानि सुषुवे नीडे स्वपत्युः संनिधौ सती ॥ 57॥

तेषू काले व्यजायंत रचितावयवा हरेः ।
शक्तिभिः दुर्विभाव्याभिः कोमलांगतनूरुहाः ॥ 58॥

प्रजाः पुपुषतुः प्रीतौ दंपती पुत्रवत्सलौ ।
श‍ऋण्वंतौ कूजितं तासां निर्वृतौ कलभाषितैः ॥ 59॥

तासां पतत्रैः सुस्पर्शैः कूजितैः मुग्धचेष्टितैः ।
प्रत्युद्गमैः अदीनानां पितरौ मुदं आपतुः ॥ 60॥

स्नेहानुबद्धहृदयौ अन्योन्यं विष्णुमायया ।
विमोहितौ दीनधियौ शिशून् पुपुषतुः प्रजाः ॥ 61॥

एकदा जग्मतुः तासां अन्नार्थं तौ कुटुंबिनौ ।
परितः कानने तस्मिन् अर्थिनौ चेरतुः चिरम् ॥ 62॥

दृष्ट्वा तान् लुब्धकः कश्चित् यदृच्छ अतः वनेचरः ।
जगृहे जालं आतत्य चरतः स्वालयांतिके ॥ 63॥

कपोतः च कपोती च प्रजापोषे सदा उत्सुकौ ।
गतौ पोषणं आदाय स्वनीडं उपजग्मतुः ॥ 64॥

कपोती स्वात्मजान् वीक्ष्य बालकान् जालसंवृतान् ।
तान् अभ्यधावत् क्रोशंती क्रोशतः भृशदुःखिता ॥ 65॥

सा असकृत् स्नेहगुणिता दीनचित्ता अजमायया ।
स्वयं च अबध्यत शिचा बद्धान् पश्यंति अपस्मृतिः ॥ 66॥

कपोतः च आत्मजान् बद्धान् आत्मनः अपि अधिकान् प्रियान् ।
भार्यां च आत्मसमां दीनः विललाप अतिदुःखितः ॥ 67॥

अहो मे पश्यत अपायं अल्पपुण्यस्य दुर्मतेः ।
अतृप्तस्य अकृतार्थस्य गृहः त्रैवर्गिकः हतः ॥ 68॥

अनुरूपा अनुकूला च यस्य मे पतिदेवता ।
शून्ये गृहे मां संत्यज्य पुत्रैः स्वर्याति साधुभिः ॥ 69॥

सः अहं शून्ये गृहे दीनः मृतदारः मृतप्रजः ।
जिजीविषे किमर्थं वा विधुरः दुःखजीवितः ॥ 70॥

तान् तथा एव आवृतान् शिग्भिः मृत्युग्रस्तान् विचेष्टतः ।
स्वयं च कृपणः शिक्षु पश्यन् अपि अबुधः अपतत् ॥ 71॥

तं लब्ध्वा लुब्धकः क्रूरः कपोतं गृहमेधिनम् ।
कपोतकान् कपोतीं च सिद्धार्थः प्रययौ गृहम् ॥ 72॥

एवं कुटुंबी अशांत आत्मा द्वंद्व आरामः पतत् त्रिवत् ।
पुष्णन् कुटुंबं कृपणः सानुबंधः अवसीदति ॥ 73॥

यः प्राप्य मानुषं लोकं मुक्तिद्वारं अपावृतम् ।
गृहेषु खगवत् सक्तः तं आरूढच्युतं विदुः ॥ 74॥

इति श्रीमद्भागवते महापुराणे पारमहंस्यां
संहितायामेकादशस्कंधे श्रीकृष्णोद्धवसंवादे
यद्वधूतेतिहासे सप्तमोऽध्यायः ॥