അധ്യായ 1
വല്ലീ 1

ഓം ഉശന്‌ ഹ വൈ വാജശ്രവസഃ സർവവേദസം ദദൌ।
തസ്യ ഹ നചികേതാ നാമ പുത്ര ആസ ॥ ॥1॥

തം ഹ കുമാരം സംതം ദക്ഷിണാസു നീയമാനാസു ശ്രദ്ധാഽഽവിവേശ। സോഽമന്യത ॥ ॥2॥

പീതോദകാ ജഗ്ധതൃണാ ദുഗ്ധദോഹാ നിരിംദ്രിയാഃ।
അനംദാ നാമ തേ ലോകാസ്താന്സ ഗച്ഛതി താ ദദത്‌ ॥ ॥3॥

സ ഹോവാച പിതരം തത കസ്മൈ മാം ദാസ്യസീതി।
ദ്വിതീയം തൃതീയം തം ഹോവാച മൃത്യവേ ത്വാ ദദാമീതി ॥ ॥4॥

ബഹൂനാമേമി പ്രഥമോ ബഹൂനാമേമി മധ്യമഃ।
കിം സ്വിദ്യമസ്യ കര്തവ്യം-യഁന്മയാദ്യ കരിഷ്യതി ॥ ॥5॥

അനുപശ്യ യഥാ പൂർവേ പ്രതിപശ്യ തഥാഽപരേ।
സസ്യമിവ മര്ത്യഃ പച്യതേ സസ്യമിവാജായതേ പുനഃ ॥ ॥6॥

വൈശ്വാനരഃ പ്രവിശത്യതിഥിര്ബ്രാഹ്മണോ ഗൃഹാന്‌।
തസ്യൈതാം ശാംതിം കുർവംതി ഹര വൈവസ്വതോദകമ്‌ ॥ ॥7॥

ആശാപ്രതീക്ഷേ സംഗതം സൂനൃതാം ചേഷ്ടാപൂർവേ പുത്രപശൂംശ്ച സർവാന്‌।
ഏതദ്‌ വൃംക്തേ പുരുഷസ്യാല്പമേധസോ യസ്യാനശ്നന്വസതി ബ്രാഹ്മണോ ഗൃഹേ ॥ ॥8॥

തിസ്രോ രാത്രീര്യദവാത്സീര്ഗൃഹേ മേഽനശ്നന്ബ്രഹ്മന്നതിഥിര്നമസ്യഃ।
നമസ്തേഽസ്തു ബ്രഹ്മന്സ്വസ്തി മേഽസ്തു തസ്മാത്പ്രതി ത്രീന്വരാന്വൃണീഷ്വ ॥ ॥9॥

ശാംതസംകല്പഃ സുമനാ യഥാ സ്യാദ്വീതമന്യുര്ഗൌതമോ മാഭി മൃത്യോ।
ത്വത്പ്രസൃഷ്ടം മാഭിവദേത്പ്രതീത ഏതത്ത്രയാണാം പ്രഥമം-വഁരം-വൃഁണേ ॥ ॥10॥

യഥാ പുരസ്താദ്‌ ഭവിതാ പ്രതീത ഔദ്ദാലകിരാരുണിര്മത്പ്രസൃഷ്ടഃ।
സുഖം രാത്രീഃ ശയിതാ വീതമന്യുസ്ത്വാം ദദൃശിവാന്മൃത്യുമുഖാത്പ്രമുക്തമ്‌ ॥ ॥11॥

സ്വര്ഗേ ലോകേ ന ഭയം കിംചനാസ്തി ന തത്ര ത്വം ന ജരയാ ബിഭേതി।
ഉഭേ തീര്ത്വാഽശനായാപിപാസേ ശോകാതിഗോ മോദതേ സ്വര്ഗലോകേ ॥ ॥12॥

സ ത്വമഗ്നിം സ്വര്ഗ്യമധ്യേഷി മൃത്യോ പ്രബ്രൂഹി ത്വം ശ്രദ്ദധാനായ മഹ്യമ്‌।
സ്വര്ഗലോകാ അമൃതത്വം ഭജംത ഏതദ്‌ ദ്വിതീയേന വൃണേ വരേണ ॥ ॥13॥

പ്ര തേ ബ്രവീമി തദു മേ നിബോധ സ്വര്ഗ്യമഗ്നിം നചികേതഃ പ്രജാനന്‌।
അനംതലോകാപ്തിമഥോ പ്രതിഷ്ഠാം-വിഁദ്ധി ത്വമേതം നിഹിതം ഗുഹായാമ്‌ ॥ ॥14॥

ലോകാദിമഗ്നിം തമുവാച തസ്മൈ യാ ഇഷ്ടകാ യാവതീർവാ യഥാ വാ।
സ ചാപി തത്പ്രത്യവദദ്യഥോക്തമഥാസ്യ മൃത്യുഃ പുനരേവാഹ തുഷ്ടഃ ॥ ॥15॥

തമബ്രവീത്പ്രീയമാണോ മഹാത്മാ വരം തവേഹാദ്യ ദദാമി ഭൂയഃ।
തവൈവ നാമ്നാ ഭവിതാഽയമഗ്നിഃ സൃംകാം ചേമാമനേകരൂപാം ഗൃഹാണ ॥ ॥16॥

ത്രിണാചികേതസ്ത്രിഭിരേത്യ സംധിം ത്രികര്മകൃത്തരതി ജന്മമൃത്യൂ।
ബ്രഹ്മജജ്ഞം ദേവമീഡ്യം-വിഁദിത്വാ നിചായ്യേമാം ശാംതിമത്യംതമേതി ॥ ॥17॥

ത്രിണാചികേതസ്ത്രയമേതദ്വിദിത്വാ യ ഏവം-വിഁദ്വാംശ്ചിനുതേ നാചികേതമ്‌।
സ മൃത്യുപാശാന്പുരതഃ പ്രണോദ്യ ശോകാതിഗോ മോദതേ സ്വര്ഗലോകേ ॥ ॥18॥

ഏഷ തേഽഗ്നിര്നചികേതഃ സ്വര്ഗ്യോ യമവൃണീഥാ ദ്വിതീയേന വരേണ।
ഏതമഗ്നിം തവൈവ പ്രവക്ശ്യംതി ജനാസസ്തൃതീയം-വഁരം നചികേതോ വൃണീഷ്വ ॥ ॥19॥

യേയം പ്രേതേ വിചികിത്സാ മനുഷ്യേഽസ്തീത്യേകേ നായമസ്തീതി ചൈകേ।
ഏതദ്വിദ്യാമനുശിഷ്ടസ്ത്വയാഽഹം-വഁരാണാമേഷ വരസ്തൃതീയഃ ॥ ॥20॥

ദേവൈരത്രാപി വിചികിത്സിതം പുരാ ന ഹി സുവിജ്ഞേയമണുരേഷ ധര്മഃ।
അന്യം-വഁരം നചികേതോ വൃണീഷ്വ മാ മോപരോത്സീരതി മാ സൃജൈനമ്‌ ॥ ॥21॥

ദേവൈരത്രാപി വിചികിത്സിതം കില ത്വം ച മൃത്യോ യന്ന സുജ്ഞേയമാത്ഥ।
വക്താ ചാസ്യ ത്വാദൃഗന്യോ ന ലഭ്യോ നാന്യോ വരസ്തുല്യ ഏതസ്യ കശ്ചിത്‌ ॥ ॥22॥

ശതായുഷഃ പുത്രപൌത്രാന്വൃണീഷ്വ ബഹൂന്പശൂന്ഹസ്തിഹിരണ്യമശ്വാന്‌।
ഭൂമേര്മഹദായതനം-വൃഁണീഷ്വ സ്വയം ച ജീവ ശരദോ യാവദിച്ഛസി ॥ ॥23॥

ഏതത്തുല്യം-യഁദി മന്യസേ വരം-വൃഁണീഷ്വ വിത്തം ചിരജീവികാം ച।
മഹാഭൂമൌ നചികേതസ്ത്വമേധി കാമാനാം ത്വാം കാമഭാജം കരോമി ॥ ॥24॥

യേ യേ കാമാ ദുര്ലഭാ മര്ത്യലോകേ സർവാന്കാമാംശ്ഛംദതഃ പ്രാര്ഥയസ്വ।
ഇമാ രാമാഃ സരഥാഃ സതൂര്യാ ന ഹീദൃശാ ലംഭനീയാ മനുഷ്യൈഃ।
ആഭിര്മത്പ്രത്താഭിഃ പരിചാരയസ്വ നചികേതോ മരണം മാഽനുപ്രാക്ശീഃ ॥ ॥25॥

ശ്വോഭാവാ മര്ത്യസ്യ യദംതകൈതത്സർവേംദ്രിയാണാം ജരയംതി തേജഃ।
അപി സർവം ജീവിതമല്പമേവ തവൈവ വാഹാസ്തവ നൃത്യഗീതേ ॥ ॥26॥

ന വിത്തേന തര്പണീയോ മനുഷ്യോ ലപ്സ്യാമഹേ വിത്തമദ്രാക്ശ്മ ചേത്ത്വാ।
ജീവിഷ്യാമോ യാവദീശിഷ്യസി ത്വം-വഁരസ്തു മേ വരണീയഃ സ ഏവ ॥ ॥27॥

അജീര്യതാമമൃതാനാമുപേത്യ ജീര്യന്മര്ത്യഃ ക്വധഃസ്ഥഃ പ്രജാനന്‌।
അഭിധ്യായന്വര്ണരതിപ്രമോദാനതിദീര്ഘേ ജീവിതേ കോ രമേത ॥ ॥28॥

യസ്മിന്നിദം-വിഁചികിത്സംതി മൃത്യോ യത്സാംപരായേ മഹതി ബ്രൂഹി നസ്തത്‌।
യോഽയം-വഁരോ ഗൂഢമനുപ്രവിഷ്ടോ നാന്യം തസ്മാന്നചികേതാ വൃണീതേ ॥ ॥29॥