പംചമഃ പ്രശ്നഃ
അഥ ഹൈനം സൈബ്യഃ സത്യകാമഃ പപ്രച്ഛ।
സ യോ ഹ വൈ തദ് വഗവന്മനുഷ്യേഷു പ്രായണാംതമോംകാരമഭിധ്യായീത കതമം-വാഁവ സ തേന ലോകം ജയതീതി ॥1॥
തസ്മൈ സ ഹോവാച ഏതദ് വൈ സത്യകാമ പരം ചാപരം ച ബ്രഹ്മ യദോംകാരഃ।
തസ്മാദ് വിദ്വാനേതേനൈവായതനേനൈകതരമന്വേതി ॥2॥
സ യധ്യേകമാത്രമഭിധ്യായീത സ തേനൈവ സംവേഁദിതസ്തൂര്ണമേവ ജഗത്യാഭിസംപധ്യതേ।
തമൃചോ മനുഷ്യലോകമുപനയംതേ സ തത്ര തപസാ ബ്രഹ്മചര്യേണ ശ്രദ്ധയാ സംപന്നോ മഹിമാനമനുഭവതി ॥3॥
അഥ യദി ദ്വിമാത്രേണ മനസി സംപദ്യതേ സോഽംതരിക്ഷം-യഁജുര്ഭിരുന്നീയതേ സോമലോകമ്‌।
സ സോമലോകേ വിഭുതിമനുഭൂയ പുനരാവര്തതേ ॥4॥
യഃ പുനരേതം ത്രിമാത്രേണോമിത്യേതേനൈവാക്ഷരേണ പരം പുരുഷമഭിധ്യായീത സ തേജസി സൂര്യേ സംപന്നഃ।
യഥാ പാദോദരസ്ത്വചാ വിനിര്ഭുച്യത ഏവം ഹ വൈ സ പാപ്മനാ വിനിര്ഭുക്തഃ സ സാമഭിരുന്നീയതേ ബ്രഹ്മലോകം സ ഏതസ്മാജ്ജീവഘനാത്പരാത്പരം പുരിശയം പുരുഷമീക്ഷതേ തദേതൌ ശ്ലോകൌ ഭവതഃ ॥5॥
തിസ്രോ മാത്രാ മൃത്യുമത്യഃ പ്രയുക്താ അന്യോന്യസക്താഃ അനവിപ്രയുക്താഃ।
ക്രിയാസു ബാഹ്യാംതരമധ്യമാസു സമ്യക്പ്രയുക്താസു ന കംപതേ ജ്ഞഃ ॥6॥
ഋഗ്ഭിരേതം-യഁജുര്ഭിരംതരിക്ഷം സാമഭിര്യത്തത്കവയോ വേദയംതേ।
തമോംകാരേണൈവായതനേനാന്വേതി വിദ്വാന്‌ യത്തച്ഛാംതമജരമമൃതമഭയം പരം ചേതി ॥7॥
